Sommige herinneringen zijn samengevat in foto's, hier je actie: dagelijks *gezond* koken en de afgezworen sigaret. Zelfspot. Ook zonder foto's zal iedereen die je gekend heeft, meteen een beeld zien bij jouw naam. Jouw tempo, je gevecht, je energieke oprechtheid, je open instelling kan niet anders dan op de mensen om je heen een onuitwisbare indruk gemaakt hebben.
Wij wensen je ouders en je familie veel sterkte met dit zware verlies.
N A S C H R I F T 2 0 0 7 Inmiddels is het tien jaar na de dood van Eugène. Eugène is niet vergeten, wij, de anderen in de foto op de vorige pagina, praten nog steeds over hem, over zijn invalshoek, zijn meningen, zijn manier van in het leven staan. Nog steeds zijn er mensen die een mail sturen en vertellen over hun herinneringen aan Eugène. Laat ik iets meer vertellen over Eugène's leven, zoals hij er zelf over sprak, op lange avonden aan de bordeaurode eettafel of op het beige bankstel bij de TV. Eugène werd geboren op 23 maart 1965, op Vlieland, waar zijn vader werkte als Boswachter. Op zijn derde vertrok het gezin naar het vasteland. Eugène kon erg goed leren. Na het Gymnasium begon hij aan een baan bij de Gooi- en Eemlander. Hij schreef daar nieuwsartikelen over het lokale nieuws. De sfeer en de werkdruk bij de Gooi- en Eemlander vond hij na een tijdje verstikkend. Wie Eugène gekend heeft, zal vast begrijpen waarom: hij was iemand die snel vragen stelde en niet makkelijk alledaagse sleur kon verdragen. Zo trad hij in dienst van Veronica Magazine. Hij beschreef radio- en TV-programma's en interviewde pop- en soapsterretjes. Hier staat bijvoorbeeld nog een interview van Eugène met Tori Amos online. In die functie is hij ook opgenomen in de Internet Movie Database. Regelmatig kwam Eugène thuis met hilarische verhalen over zijn werk. We hebben als huisgenoten nooit helemaal kunnen uitvinden of het nu wèrkelijk zo'n dolle boel bij Veronica Blad was, of dat Eugène's vertelkunst de feestjes en werksfeer wist te kleuren. Toch heeft Eugène niet op een prettige manier afscheid genomen van Veronica Blad. Zijn afscheid zou zelfs op de radio besproken zijn door een boze DJ. Het fijne hebben we nooit achterhaald, het leek me ook te pijnlijk er rechtstreeks naar te vragen. Want ieder van ons vermoedde dat Eugène's steeds extravagantere levensstijl wel eens met zijn ontslag te maken gehad zou kunnen hebben. Eugène was niet iemand van compromissen. Hij wilde het maximale uit elke dag halen. Vol bewondering zagen wij huisgenoten hoe hij avonden en nachten uitging, feestte tot diep in de nacht: en desondanks hoorden we de opgewekte tred van zijn zwarte western puntschoenen 's ochtends, op tijd nota bene, de trap af komen. Zelf wist hij maar al te goed dat zijn levensstijl hem ook schade kon brengen. Keer op keer maakten we mee hoe Eugène wekenlang op Tomatensap en Gezond Voedsel leefde en alles van sigaretten tot alcohol afzwoer. Maar altijd kwam weer de dag waarop we hem opnieuw zagen terugkomen met een winkelwagentje van Super de Boer, vol bier en flessen Pleegzusterwijn in plaats van Gezonde Verse Maaltijden. Een paar dagen later reed hij het karretje dan weer terug, rinkelend van de lege flessen, over het achterpad van het Galerietje van Wildeboer en het Schoenmakertje naast ons. Dan liep hij 's avonds nog even naar de Pomp, Esso de Lieberg (waar je vandaag de dag overigens geen drank meer kunt kopen) en bracht hij voor ons, de huisgenoten, M&M's mee. Iemand nog iets van de pomp? ik hoor het hem nog zeggen. Hoe liefdevol Eugène ook sprak over zijn vriendin, ex, vriendin, ex, succes in de liefde kwam hem niet aanwaaien. Natuurlijk, dat had nog kunnen komen als hij ouder was geworden. We hebben Eugène leren kennen als iemand die bijzonder trouw aan zijn liefde was, ondanks het jachtgedrag waarmee hij in de Tagrijn nogal opviel. En dan niet altijd even gunstig, zo maakte ik wel eens mee ;-} Uiteindelijk zijn we allemaal verhuisd. We hielden contact met Eugène, die inmiddels als freelance-reporter voor de boulevardbladen werkte. Maar als ik die doorbladerde bij het indisch-afhaalrestaurant in mijn buurt, kwam ik zijn naam steeds minder frequent tegen. Steeds vaker klonk hij in gesprekken, aan de telefoon of in de kroeg, beneveld. Steeds vaker waarschuwden vrienden, vriendinnen en nieuwe huisgenoten hem dat het zo mìs zou gaan met zijn leven. We hebben allemaal onze eigen hartverscheurende herinneringen aan die laatste periode van Eugène's leven. Als beelden uit de film Leaving las Vegas staan ze op mijn netvlies gebrand. Eugène met zijn hoofd in zijn handen, leunend op het tafeltje van Café de Hoogte. Anderen die hem tegenkwamen in het Vondelpark. We weten weinig over dat laatste feest. Veronica Blad vernam zijn dood, en plaatste een rouwadvertentie. Mijn zus was zó geschokt, dat ze contact zocht met Eugène's vader. Eugène's uitvaart bleek inmiddels in besloten kring gehouden, en zijn as was uitgestrooid — dichterbij dan het gerucht ging: niet op Vlieland, maar in de omgeving van Bilthoven. Beetje bij beetje kwamen we te weten dat een combinatie van Prozac en alcohol Eugène fataal is geworden. Normaal is zoiets niet dodelijk. Onze gedachte is dan ook dat Eugène deze combinatie niet opzettelijk genomen heeft: hij wilde alleen Gelukkig zijn. Zoals hij ook tegen ons had uitgesnikt in dat laatste gesprek in Café De Hoogte. Eugène had ondanks zijn Uitbundige Branie een andere kant. Het Feestbeest in Eigen Persoon kon bang zijn, voor hij naar een feestje vertrok. Hij had bijvoorbeeld een lijstje met Positieve Affirmaties. Als ik het goed zeg, na al die jaren. Hij praatte zichzelf daarmee moed in. Ik kan me zo voorstellen dat hij een ‘paar Prozacjes extra’ geslikt heeft, op weg naar dat feest. Die hem aldaar in combinatie met alcohol fataal zijn geworden. De Ambulance schijnt nog gearriveerd te zijn, maar Eugène werd doodverklaard op weg naar het ziekenhuis. Eugène's verhalen, meningen en perspectief speelt nog altijd een rol in onze levens. Hij was zó compromisloos, zó eerlijk, dat de vraag stellen: ‘Wat zou Eugène in deze situatie gedaan hebben?’ nog altijd nieuwe invalshoeken oplevert. Over sommige verhalen zouden we nog altijd graag meer willen horen van andere betrokkenen. Zoals de geschiedenis van het Molotov-cocktail. Ook hadden we graag Eugène's roman gelezen, waarover hij ooit een gesprek heeft gehad met een Uitgever. Een bizar verhaal moet het zijn geweest, over God, Jezus en de punkscène in het Berlijn van de jaren tachtig. Ligt dat boek nog ergens in een la, een kast of een oude verhuisdoos..? Als de verhalen, en Eugène's roman, een gesloten boek geraakt zijn, is het ook goed. We hebben de beelden en herinneringen nog. We kunnen Eugène's perspectief nog toepassen op vraagstukken in het nu. I N G E Z O N D E N H E R I N N E R I N G door Klaas 2013 Het was op een vrijdagmiddag. Iets na 5. Het weekend was net begonnen. Bij het verlaten van het pand van de uitgeverij heerste er bij de receptie, overigens in die periode DE wijn- en biertapperij van Hilversum, een mineurstemming. Ons Eugène was net ontslagen. Waarom, waardoor wist men niet. Had zo m'n vermoedens. Eus was nog op z'n werkplek. Om zijn persoonlijke spullen te pakken. Achter het bureau zat een hulpeloos restje ellende zonder toekomst dat enige ondersteuning kon gebruiken. Na een onsamenhangend en verwarrend verhaal het restant gevraagd of het nog bereid was. Of hij het nog kan en wil opbrengen. Wat het ineengezakte figuur beaamde. Waarop Eus bevolen werd om de deur van de kamer gesloten te houden en vooral op z'n stoel te blijven zitten. De directeur aangegeven dat ik vanuit persoonlijke motieven en niet als OR-lid over Eugène kwam praten. Toegegeven, Eus hield nog wel eens onregelmatige werktijden aan, met een gemiddelde werkweek van meer dan de overeengekomen 36 uur. Wat in een creatieve omgeving zoals de redactie en RTV-sectie als normaal werd ervaren. Zijn werk had daar nooit onder te lijden gehad, deadlines waren en werden altijd door hem gehaald. Sterker, binnen de print had hij in Nederland als soapist behoorlijk naam gemaakt. De schrijver van het meest gelezen deel van het Veronica Blad dient niet met zoveel gemak de concurrentie beschikbaar gesteld te worden. Een functioneringsgesprek, een herkansing met eventueel inzet van begeleiding en een herhaling van afspraken zou een juist hulpmiddel kunnen zijn. Gaf de directeur aan om in deze kwestie als katalysator op te willen treden. Dat het voor alles en iedereen goed was om direct handelend op te treden. Het was opvallend stil in het pand toen Eus gehaald werd. Ongeloof en hoop straalden uit z'n ogen. Nadat hij uitgenodigd was om mee te komen. Zeker in het begin was het een wat onwennig gesprek. Beide partijen wensten in de herkansing te gaan. Zij schudden ter bevestiging en afsluiting elkaar de hand. En bleven samen nog even in de directiekamer napraten. "En?" klonk het vanuit de zwijgende en drinkende plakkers bij de receptie. Gaf ze een glimlach en een vette knipoog. Aan Eus en de directie de eer om met het resultaat om te gaan. 's Maandagsmorgens iets voor half 9 kwam Eus op de zijn karakteristieke wijze op het werk aan. Alsof er dat weekend niets aan de hand was geweest. Helaas heeft het niet lang mogen duren. Kwam het moment dat onze wegen als collega's elkaar scheidden. Met niet lang daarna het definitieve afscheid. Maar dan in gedachte. Want Eus was niet meer. Klaas' echte naam is bij de webredactie bekend I N G E Z O N D E N H E R I N N E R I N G door Daan Buitenhuis, de vader van Eugène Eugène Daniël werd geboren op Vlieland op 23 maart 1965. Eugène was de broer van Paul Alexander die "bijna" op Vlieland werd geboren. Maar door een zware bevalling, die mis dreigde te gaan werd zijn moeder met grote spoed op een brancard in een militaire jeep naar de westpunt van Vlieland, "de Kroon's polders" gereden. Ze moest naar het ziekenhuis in Leeuwarden maar een helicopter kon haar niet ophalen, het eiland lag n.l. in een dikke mist. Dus stuurde Defensie een vliegtuig(je) dat met behulp van Radar, Vlieland wist te vinden en landde bij Het Posthuis/Kroon'spolders op de Westpunt waar de Vliehors begint. Ik werd er ook nog in gepropt en zo vlogen we naar Leeuwarden alwaar Paul werd geboren, gezond en wel. Je begrijpt dat toen Eugène op komst was wij gepakt en gezakt met een hotline en een heli klaar stonden. Wie schetst onze verbazing toen Eugène pijlsnel te voorschijn kwam....... Geen vliegtuig, geen heli, gewoon "zoals het hoort". In Augustus 1968 vertrokken wij van het eiland. Eugène was toen 3 jaar jong. Ik was werkzaam bij het Staatsbosbeheer op Vlieland sinds 1 februari 1961. Ik begon op 1 september 1968 aan een nieuwe baan, nu bij de Vereniging Natuurmonumenten. Maar helaas er was niet zo snel aan een huis te komen. Wel werd mij een huis in het vooruitzicht gesteld in het Gooi maar ik moest "even" geduld hebben. Dat geduld had ik wel en we gingen vanaf Vlieland tijdelijk naar Deventer. In een mooie flat, maar ja geen eiland zoals Vlie'.......... Ongeveer 8 à 9 maanden later, augustus 1969, streken we neer in het Gooi. Eugène was toen 4 jaar. Nu een grote stap verder. Op 18 september 1997 overleed Eugène. Op 22 september een bescheiden afscheid in Crematorium 'Den en Rust' te Bilthoven. Zijn broer Paul hield een mooie gevoelige toespraak. Wat ik me nog herinner dat hij vertelde dat Eugène altijd voor verassingen zorgde en dat het daarom heel goed denkbaar is dat hij op zekere dag zo maar weer voor ons staat. De muziek die werd gespeeld was 'Wiegenlied van Schubert', 'Abschied' van Roger Whittaker en 'de Wind nam hem mee' van Frank Boeijen. Op maandag 27 oktober om 11 uur 'smorgens werd zijn as uitgestrooid in het aangrenzende bos bij het crematorium. Er waren daar, schat ik, 6 jonge mensen bij wien's namen ik niet ken behalve zijn vriendin E. uit Hilversum.
2 april 2013, geschreven door © Daan Buitenhuis, de vader van Eugène Buitenhuis.
M A I L G E R U S T Wanneer je je herinneringen aan Eugène wilt delen — bijvoorbeeld wilt toevoegen aan deze pagina — neem dan gerust contact met ons op. We kunnen je verhaal dan ook op deze pagina plaatsen. |